Porady

     W dachach o poddaszu mieszkalnym termoizolacja ułożona między belkami musi być zdystansowana od FWK (patrz „Podstawowe zasady układania folii wstępnego krycia”) bo folie tego typu nie mogą przekazać pary wodnej napływającej z wnętrza budynku. Dlatego termoizolacja musi być wentylowana powietrzem przepływającym nad nią i pod FWK w szczelinie posiadającej wlot i wylot. 
     Podstawowym warunkiem prawidłowego działania takiego dachu jest wykonanie dwóch szczelin : górnej utworzonej przez kontrłatę i dolnej utworzonej przez materiał dystansujący termoizolację. Obie szczeliny w dachu muszą być drożne na całej swojej długości i muszą mieć sprawnie działający wlot i wylot dla powietrza atmosferycznego. 
     Z tego powodu w tych miejscach dachu, w których brakuje naturalnej możliwości wykonania wlotu lub wylotu, trzeba wykonać dodatkowe elementy umożliwiające przepływ powietrza wentylującego. Do najtrudniejszych należą te fragmenty dachu, w których nie można łatwo wykonać ani wlotu ani wylotu. Do takich miejsc należą strefy między kominami, oknami dachowymi (itp.) a koszami lukarn (rys.1) 
     W związku z tym, można sklasyfikować miejsca na dachu w zależności od stopnia trudności wykonania dolnej szczeliny wentylacyjnej. Najtrudniejsze z nich wymagają wykonania specjalnych prac umożliwiających realizację zarówno wlotu jak i wylotu szczeliny.

 

rys.1

 

     Na rys.1 taki fragment dachu oznaczony jest jako „I” strefa trudności. W dachach o innych kształtach taki stopień trudności może znajdować się w innych miejscach, na przykład między oknem dachowym i kominem umieszczonym nad nim.
     W prezentowanym modelu szczelina wentylacyjna w „I” strefie trudności ma wylot pod kominem i jego wykonanie wymaga ominięcia tej przeszkody (patrz : „Komin w dachu z FWK”). Natomiast wlot do niej jest trudny do wykonania, z powodu istnienia w tym miejscu kosza łączącego lukarnę z połacią.
     Jest wiele metod umożliwiających realizację wlotu do szczeliny znajdującej się między krokwiami wychodzącymi z kosza.  Jedną z nich jest odpowiednie podcięcie każdej krokwi w miejscu jej połączenia z krokwią koszową (rys.2). W ten sposób wzdłuż kosza powstanie kanał doprowadzający powietrze z okapu do każdej przestrzeni utworzonej przez kolejne krokwie stykające się w koszu.
 

rys.2

     Jest to jednak metoda grożąca osłabieniem konstrukcji więźby dachowej w koszu. Można ją zastosować jedynie gdy istnieje możliwość wzmocnienia połączeń belek w koszu metalowymi łącznikami lub innymi podporami. Nie zawsze jest to możliwe.
     Inne sposoby polegają na pozyskaniu powietrza wentylującego z górnej szczeliny wentylacyjnej przez zamontowanie w okolicy krokwi koszowej specjalnych wkładek wentylujących*. W ten sposób nie narusza się konstrukcji, ale za to trzeba użyć dodatkowych wyspecjalizowanych akcesoriów.
Zawsze, w obu metodach trzeba ponieść dodatkowe koszty na materiały i robociznę.

*K.Patoka „Wentylacja dachów i stropodachów” wyd. Medium 2010r, rozdz.4