• OBALAMY MITY
• WAŻNE INFORMACJE
• Technika dachowa
• Membrany wstępnego krycia (MWK)
• Folie wstępnego krycia (FWK)
• Paroizolacje
• Wiatroizolacje
• Instrukcja Układania Membran - Film

Na wielu poddaszach płyty kartonowe gipsowe, z których wykonane są sufity i ściany skośne, żółkną lub pleśnieją po pewnym czasie użytkowania budynku. Moment pojawienia się tych niekorzystnych zjawisk zależy głównie od prawidłowości działania wentylacji pomieszczeń oraz od sposobu wykorzystania poddasza (łazienki, kuchnie czy sypialnie). Wynika to ze specyfiki działania pary wodnej, która przemieszcza się zawsze ku górze razem z ciepłym powietrzem. Natomiast gips pochłania nadmiar wilgoci po to, aby go oddać gdy robi się zbyt sucho. Jednak gdy w tych pomieszczeniach zbyt często jest duża wilgotność i gips nie może się osuszyć, część wilgoci osadza się między płytami a paro-izolacją. Procesom tym zapobiega stosowanie regulatorów pary zamiast zwykłych paro-izolacji polietylenowych.

Zalety Vapour Regulator w porównaniu do zwykłych paroizolacji:
1. regulatory przeciwdziałają powstawaniu skupisk pary wodnej i wilgoci za płytami gipsowo-kartonowymi;
2. ułatwiają montaż termoizolacji w (przy dwóch warstwach) w przestrzeni utworzonej przez listwy montażowe płyt gipsowo-kartonowych, ponieważ mogą być układane między warstwami termoizolacji;
3. umożliwiają przenikanie (odwrotne) pary wodnej do środka pomieszczeń w okresie letnim i w ten sposób przyspieszają wysychanie termoizolacji dachu.

Na poddaszu użytkowym, aby osiągnąć normatywną izolacyjność dachu (Umax ≤ 0,15 W/m²K) trzeba ułożyć między krokwiami 25 - 30 cm termoizolacji. Wełnę w takim dachu wkłada się między krokwie, które ze względów konstrukcyjnych nie muszą być tak grube jak niezbędna wysokość wełny. Z tego powodu powstają nowe problemy: trzeba pogrubić warstwę termoizolacji do wymaganych wymiarów, a maksymalna wysokość powszechnie dostępnych belek drewnianych wynosi 18 – 20 cm. Z tego powodu konieczne jest „dobijanie" do konstrukcji różnych belek lub listew, których wymiary uzupełniają wymaganą wysokość termoizolacji. Jednak sposób zamontowania tych dodatkowych elementów nie jest obojętny dla funkcjonowania całego dachu, który musi spełniać wiele warunków.
Dach powinien być wentylowany i osłaniany przed napływem pary wodnej z wnętrza budynku. Z tego powodu ważne jest, w którym miejscu i na jakim etapie budowy umieścimy paro-izolację, jaki jej rodzaj wybierzemy i jak zamontujemy płyty gipsowo-kartonowe  na konstrukcji. Najlepszym rozwiązaniem wydaje się być zastosowanie układu dwóch materiałów osłonowych: membrany dachowej na stronie zewnętrznej jako warstwę wstępnego krycia i regulatora pary na wewnętrznej stronie termoizolacji. Wtedy maksymalnie wykorzystujemy wysokość krokwi do wypełnienia jej termoizolacją oraz upraszczamy konstrukcję więźby dzięki możliwości ułożenia regulatora między warstwami termoizolacji (rys. prawy). Przy takim układzie dla drugiej warstwy termoizolacji jako uzupełnienie wysokości może służyć metalowy ruszt stosowany pod płyty gipsowo-kartonowe. Rozwiązanie to upraszcza konstrukcję więźby i spełnia wszystkie warunki dotyczące osłony termoizolacji.

Inne rozwiązania mają wiele wad: nadbijanie belek wzdłuż krokwi dodatkowo je obciąża i powoduje powstawanie mostków cieplnych wzdłuż stykającego się drewna. Zaś zastosowanie typowej paro-izolacji polietylenowej na spodzie termoizolacji (rys. lewy) zmusza do utrzymania dystansu między płytą gipsowo-kartonową a paro-izolacją, co zwiększa (ok. 2 cm) grubość dachu i powoduje wzrost liczby użytych materiałów oraz kosztów robocizny.