Porady

We współczesnych dachach i ścianach szkieletowych stosuje się podobne układy materiałów w celu powstrzymania przenikania i skraplania się w nich pary wodnej. Od wewnątrz pomieszczeń montuje się paro-izolacje ograniczające dopływ pary wodnej, a z zewnątrz materiały umożliwiające wydobywanie się pary wodnej poza konstrukcję – wysoko paroprzepuszczalne membrany wstępnego krycia - MWK. Paro-izolacje układane od strony wewnętrznej tworzą całą grupę różnych produktów posiadających swoje nazwy; wśród nich można wyróżnić: opóźniacze, regulatory i bariery parowe. Wszystkie rodzaje spełniają dwie funkcje: uszczelniają przegrody budowlane przed dopływem pary wodnej i uniemożliwiają powstawanie przewiewów, które są przyczyną powstawania strat ciepła w budynkach. Żeby dach lub ściana nie gromadziły wilgoci musi być spełniony jeden podstawowy warunek: układ materiałów osłonowych w ich konstrukcji powinien zapewnić zrównoważenie bilansu przepływu pary wodnej przez te przegrody budowlane. Ilość pary wodnej wchodzącej w przegrodę nie może być większa od ilości wychodzącej. Gdy bilans będzie niekorzystny, przegroda będzie gromadziła wilgoć a materiały budowlane, z których jest wykonana, będą podlegały degradacji.

 

 

Z tej zasady wynika, że: czym większy opór dla pary stawia warstwa zewnętrzna dachu lub ściany, tym większy opór dyfuzyjny powinna stawiać paro-izolacja. W przypadku dachu warstwą zewnętrzną jest pokrycie zasadnicze z warstwą wstępnego krycia (np. z membraną) a w przypadku ścian elewacja z wiatroizolacją. O wielkości oporu dyfuzyjnego warstw zewnętrznych w dachach wentylowanych decydują własności warstwy wstępnego krycia. Dlatego folie nisko paro-przepuszczalne i papa na deskowaniu wymagają zastosowania paro-izolacji o większym oporze dla pary wodnej a MWK paroizolacje o mniejszym oporze (np. Vapour Regulator.